Schadelijke Traditionele Praktijken

Ik heb blauwe plekken op mijn ziel die niet helen
en trauma die zich heeft gevestigd in mijn botten.
Ik heb in mijn lichaam geschuild zelfs toen
mijn lichaam niet veilig was zelfs toen,
mijn lichaam op de vlucht was zelfs toen,
ik ook thuis niet meer veilig was.
Ik had geen tijd om te bedenken welke delen van mezelf
ik zou meenemen toen ik vluchtte en ben
stukjes van mezelf onderweg kwijtgeraakt.
Ik ontvluchtte een oorlog maar de oorlog
heeft zich genesteld in mijn botten,
heeft zich genesteld in mijn huid,
heeft zich genesteld in mijn lichaam.
Het lichaam herinnert pijn en verdriet zelfs wanneer
de geest het probeert te vergeten.
Ik ontvluchtte een oorlog maar
de oorlog is in mijn huis geslopen,
vermomt zich soms als man of als traditie
of als eeuwenlange gebruik.
Vaders en zonen weven schade,
schande en taboes door tradities.
Tradities worden schadelijk,
een middel van beheersing en ik
raak de oorlog nog steeds niet kwijt.
Ik voel mij vervreemd van mijn lichaam,
ben een schim van mezelf en kan
het gewicht van het geweld
en het gewicht van het verleden
niet meer dragen.
De trauma’s hebben mij mijn lichaam doen vergeten.
Het lichaam is niet gemaakt voor langdurig lijden want
het lichaam heeft geen huis,
het lichaam is geen huis,
het lichaam is niet thuis,
als het lichaam niet veilig is.
Mijn tong worstelt met de klanken van deze nieuwe taal.
Ik probeer de taal van dit land te spreken
zonder mijn eigen taal te vergeten
zonder mezelf te vergeten.
Maar vrouwen hebben honderden levens
en ook in deze taal kan ik mijzelf
opnieuw bedenken,
kan ik mezelf opnieuw creëren,
kan ik opnieuw bestaan.
De vrouw die ik bedenk rekt tradities op,
neemt ruimte in en geeft haar zelf toestemming om te zijn.
De vrouw die ik bedenk verwerpt
de door mannen opgelegde gebruiken en tradities.
De vrouw die ik bedenk is heel, veilig en
thuis.

-Denise Sarfo